یادداشتی از سامان کیوانپور

همواره بایستی در نظر داشت جمهوری اسلامی به شکل سازمان یافته سالهاست بر مبنای سیاستهای استراتژیک روسیه عمل می کند. هرچند به نظر میرسد عمق استراتژیک مد نظر جمهوری اسلامی برآمده از پدافند انقلابی این حکومت ایدئولوژیک است، اما تحمل فشارهای تحریمی و اقتصادی بیش از حد و عدم تناسب این هزینه ها و فرسایشهای سیاسی با منافع حکومتی جمهوری اسلامی یا به اصلاح این افسارگسیختگی در مقابل استراتژی های حسابشده برای باز کردن پای اسراییل به یک بحران جدی نظامی ، به اندازه کافی دارای تضادهای لازم برای اثبات این مطلب هست که جمهوری اسلامی تنها در جهت تامین منافع روسها به جهت استفاده از یک اهرم فشار و دست کم عقب راندن آمریکا در منطقه عمل می کند و عملا اختیاری از خود ندارد. 

از طرف دیگر نیاز به خالی کردن زاغه های موشکی و پهپادی به خاطر خطر انفجار مخازن سوخت هلیوم و پوسیدگی قطعات لاستیکی، یک حمله گسترده از تجهیزات مستهلک را به نمایش گذاشت تا اسرائیل را در یک رویداد جدی وادار به واکنش نماید.

خروج اسراییل در پدافند از خود و گسترش دامنه درگیریها به خارج از محدوده مرزهای اسراییل آنهم در پاسخ به حملات پهپادی و البته غیر هسته ای، همه و همه نشان دهنده یک استراتژی ترکیبی برای کشاندن پای اسرائیل به یک دام بزرگتر است تا در آن زمان میانه رویهای بین المللی را به سرزنش تبدیل کند.

ارائه جبهه خویشتنداری از سوی سران روس خود نوعی دیگر از فریب برای اسراییل به نشانه آزادی عمل در تقابل با سپاه پاسداران است که رهبران اسراییل باید به این نکته همواره توجه داشته باشند.

از سوی دیگر این تحرکات در شرایطی صورت می گیرد که هم روسها به یک فرافکنی پس از حمله ۷ اکتبر حماس نیاز داشتند و هم بایستی تا پیش از انتخابات ریاست جمهوری در امریکا به بخش قابل توجهی از اهداف استراتژیک خود در منطقه دست یافته باشند.

ضعف و انفعال آمریکا و ناتو در تقابل با روسیه (از جبهه اوکراین گرفته تا تعامل با چین و اعراب، شارژ تروریسم و پیشمرگی سپاه پاسداران) به روسها این فرصت را داده است که با گستاخی بیشتری به آمال مسیح پروری خود فکر کنند.

در این شرایط رهبران اسرائیل ضمن حفظ حق برخورد جدی و متقابل با رهبران جمهوری اسلامی و سپاه پاسداران بایستی به هوشمندانه ترین حالت ممکن در پاسخ بیاندیشند. 

تهاجم پروکسیکال به پاسخ پروکسیکال نیاز دارد.